Ang Puno ng Molave

Masayahin silang lahat, karamihan paborito ng mga guro,marami ang mga kilala sa paaralan dahil sa kanilang mga husay at talino, ngunit di sila ang section one…sila lamang ay katulad ng ibang pangkat…Dito ko unang naramdaman ang pagiging guro ko…ang kaligayahan at kasawian ng pagiging isang tagapayo…kaligayahan sapagkat marami akong natatanggap na papuri sa kapwa ko mga guro dahil sa kanila, kasawian dahil nawalan ako ng isang mag-aaral dahil sa isang trahedhya…hanggang ngayon ay di ko pa rin maiwaksi sa isip ko ang mga katagang ”Sana may ginawa ako upang matulungan sya…” alam ko nang may problema sya ngunit di ko gaanong pinansin…siguro ay dahil ayokong makialam pag usapang pampamilya na ang tintukoy…Nagwakas ang taon na masaya ang lahat…nakapagtapos na sila ngayon ng hayskul at marahil ay nag-aaral na ang karamihan sa kolehiyo…iba-iba na ang landas na kanilang tinahak pero para sa akin buong puso kong babalikan ang silid aralan kung saan ang kalokohan, tawanan at tampuhan ay nabigyang buhay ng mga naunang mga Molave…

Akala ko ay di na mauulit ang mga ganoong mga pangyayari sapagkat ng ikalawang taon ng pagiging guro ko ay wala na akong advisory class, ngunit sa biro ng tadhana marahil ay nagkaroon muli…naibalik sa akin ang Molave…Akala ko ay iba sila sa mga dating Molave, pero halos pareho ang naging komento ng mga guro nila sa akin…pawang mga positibo lahat,masarap kasama ang mga ikalawang Molave, parang lahat ay isang malaking pamilya, madalas ay sama-sama sa hirap at ginhawa,pasaway man minsan ay iniintindi ko na lamang…Di ko naramdaman na iba ako sa kanila…naramdaman ko na hindi lamang ako isang tagapayo kundi isang kaibigan…Natapos na rin ang tao nila,di ko na rin sila kasama ngunit sa tuwing nakikita nila ako, ngiti at biro ang isinusukli nila…Mamimiss ko sila kagaya ng mga nauna pag nakatapos na sila…

Sa ikalawang pagkakataon sa pagsisimula ng taon ay walang ibinigay na advisory class sa akin ngunit dahil nanaman sa mapaglarong tadhana ay nagbalik muli ang Molave sa akin…Hindi ko pa alam ang mga dapat kong asahan sa kanila, ngunit para sa akin ay kung ano man ang kanilang ipapakita ay sapat na para sa akin…Sapat na para idagdag ko sila sa isang pamilya na nabuo na sa dagling panahon…Maaring ang kanilang mga karatig na puno nag-iba na ng pangalan ngunit sa akin ang Molave ay Molave pa rin... hanggang sa matapos ang katapusan…Mahusay sila sa maraming bagay, di ko maitatanggi na taletado ang halos lahat ng aking mga naging advisory class, malambing ang mga huling Molave, naramdaman ko na proud ako na maging bahagi ng buhay nila...Sila ang huling Molave, maaring magkaroon pang muli ng mga Molave. ngunit di ko ipagpapalit ang tatlong punla na ngayon ay nagmistula nang malaking puno...